سلامِ آخر

بلبل ز آشیانه ی خود دست می کشید
گل بر سر جوانه ی خود دست می کشید

چون ابر کز تمام خودش دست شسته بود
از اشک دانه دانه ی خود دست می کشید

حس کرد عمق کاری زخم غلاف را
وقتی که روی شانه ی خود دست می کشید

با مسح سر برای وضوی جبیره اش
بر جای تازیانه ی خود دست می کشید

این آخرین سلام نمازش فقط نبود
از آخرین بهانه ی خود دست می کشید

شیخ رضا جعفری